Ιστορία μου... αμαρτία μου..

Μια από τις κύριες αιτίες της λαϊκής δυσαρέσκειας είταν ο ξαφνικός πλουτισμός, μετά τον πόλεμο, διαφόρων μελών του πολιτικού και οικονομικού κόσμου, που αραδιάζανε προκλητικά τα πλούτη τους, μες στη γενική φτώχεια του τόπου, δίχως να μπορούν να εξηγήσουν πού τα βρήκανε. Οι εκβιαστές της δημοσιογραφίας οργιάζανε συνεχώς απειλώντας, με διάφορους υπαινιγμούς, να βγάλουνε στη φόρα τρομερά και φοβερά σκάνδαλα που τις περισσότερες φορές τα αποσιωπούσανε μυστηριωδώς αμέσως ύστερα. Ο κοσμάκης φώναζε πότε πότε «Κάτω οι κλέφτες!», μα δεν υπήρχαν αποδείξεις. Από καιρό γινόταν λόγος για το περίφημο «πόθεν έσχες;», για έναν νόμο που θα ανάγκαζε όλους τους ανθρώπους που διαχειρίστηκαν μεγάλα δημόσια ή κοινωνικά συμφέροντα, να εκθέσουνε φανερά την προέλευση της περιουσίας τους. Σαν έγινε η Κυβέρνηση του συνασπισμού, μες στην πρώτη φούρια της «εθνικής ένωσης» και της «εθνικής ανόρθωσης», μερικοί θερμόαιμοι ριζοσπαστικοί βουλευτές καταθέσαν στη Βουλή ένα τέτοιο νομοσχέδιο. Ο κοσμάκης χειροκρότησε με ενθουσιασμό. Τα κόμματα δήλωσαν πως επικροτούν αυτή την ωραία πρωτοβουλία και συμφώνησαν να αναβληθεί η συζήτηση για ένα διάστημα, ώστε να εξεταστεί το ζήτημα με την πρεπούμενη προσοχή. Από αναβολή σε αναβολή το επικίνδυνο νομοσχέδιο άρχισε να σκεπάζεται. Οι υπεύθυνοι αρχηγοί δεν είχαν καμμιάν όρεξη να προσθέσουν στη ράχη τους μπελάδες – και τι μπελάδες!

Γιώργου Θεοτοκά, «Αργώ» (1933)