Η απαραίτητη γνώση θανάτου.

Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ

Ο Σοφοκλής γράφει ότι το καλύτερο που έχει να κάνει κάποιος είναι να μη γεννηθεί ποτέ και επειδή αυτό δεν μπορεί να το ελέγξει ο ίδιος το αμέσως καλύτερο που μπορεί να κάνει εφόσον γεννηθεί είναι να πεθάνει μόνος του (δηλαδή να αυτοκτονήσει). Επίσης κάπου πάλι αναφέρεται (στον Σοφοκλή επίσης νομίζω) η φράση "ο θνητοί την ζωής σας και το μηδέν πόσο ένα εγώ τα έχω" (κάπου πρέπει να το λέει ο Χορός)...

Αυτού βεβαίως του είδους οι απόψεις κάθε άλλο παρά απαισιόδοξες ή καταθλιπτικές μου φαίνονται. Δείχνουν συνείδηση του τι είναι η ζωή απέναντι σε μια αυτοκαταστροφική χαζοχαρούμενη διάθεση.
Για παράδειγμα, αν κάποιος έχει παιδιά θα πρέπει να έχει απόλυτη συνείδηση ότι τα έφερε στον κόσμο αυτό για να πεθάνουν (κάποτε) και γι' αυτό είναι απόλυτα υπεύθυνος απέναντί τους και θα πρέπει να κάνει ότι μπορεί για να τα "αποζημιώσει" στην διάρκεια της ζωής του.
Μόνα τα ζώα γεννοβολάνε ασυνείδητα χωρίς συνέπειες των πράξεών τους....Τι σημαίνει να τα "αποζημιώσει"; Σημαίνει να σκεφτεί το δικό τους μέλλον περισσότερο από το δικό του, κάτι που στην Ελλάδα μάθαμε τα τελευταία χρόνια να το λέμε υπό κάποια παρεμφερή αλλά σχετική έννοια και διαγενεακή (;) δικαιοσύνη. Αυτό θα οδηγούσε σε μέριμνα για το μέλλον τους και σε έναν καλύτερο κόσμο με τους ανθρώπους να σκέφτονται ΜΟΝΟ το μέλλον της ανθρωπότητας (δηλαδή των παιδιών τους) και ελάχιστα ή καθόλου το δικό τους πρόσκαιρο συμφέρον. Να μια συνέπεια της συνείδησης του θανάτου: "αισθάνομαι άσχημα που οδηγώ και άλλον έναν στον θάνατο και έχω ευθύνη απέναντί του".

Γι' αυτό αυτές οι φιλοσοφίες αν και φαινομενικά είναι απαισιόδοξες οδηγούν σε θετικά συμπεράσματα και συμπεριφορές.

Επίσης, νομίζω ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε ατομικό φαινόμενο που χρίζει θεραπείας τις αυτοκτονίες, αλλά να τις δούμε και ως συνέπεια κοινωνικών συνθηκών, κάτι για το οποίο τα έχω πει παλαιότερα (Η απαισία λήξις ή Αλκοολισμός και κατάθλιψη στο νεότερο καπιταλισμό (Ρωσία-Ιαπωνία).

Το τρίτο που θέλω να επισημάνω είναι ότι υπάρχουν ανθρώπινες καταστάσεις μπροστά στις οποίες η αυτοκτονία δεν είναι απλά και μόνο η λύση. Και μόνο η σκέψη της αυτοκτονίας είναι μοναδική ανακούφιση για πολλούς ανθρώπους, κάτι σαν παράθυρο διαφυγής, έστω και αν δεν χρησιμοποιείται . Και αυτό είναι πολύτιμο να ξέρουμε ότι υπάρχει όταν ο ανθρώπινος πόνος πιάνει ακραίες τιμές. Γιατί υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα για τον άνθρωπο από ότι είναι ο θάνατος.

Τέλος θέλω να επισημάνω ότι η αυτοκτονία είναι το μοναδικό έντιμα λογικό πράγμα που ένας άνθρωπος έχει πραγματική επιλογή να κάνει. Και εφόσον έχει επιλογή να το κάνει τότε ΜΟΝΟ μπορεί να επιλέξει και να μην το κάνει ζώντας μια γεμάτη και δημιουργική ζωή.

Γιατί άλλο να ζει κάποιος από άγνοια (σαν ζωντανός νεκρός) και άλλο να ζει επειδή έχει επιλέξει συνειδητά να ζήσει. Να ζει δηλαδή όχι επειδή φοβάται να πεθάνει αλλά επειδή επέλεξε απολύτως συνειδητά να ζήσει αφού κοίταξε το άγριο και φοβερό θηρίο κατάματα.

Βέβαια αν σε αυτή την συνειδητή επιλογή κάποιοι επιλέξουν αλλιώς μπράβο τους και πάλι.

Αυτό όμως είναι το μυστικό και η παρακαταθήκη που αφήνει ο Οιδίπους στον Θησέα και στην ανθρωπότητα λίγο πριν "αναληφθεί" αυτοθέλητα: Η απαραίτητη γνώση θανάτου.
http://greekrider.blogspot.com/2010/10/blog-post_23.html#more