Άσκηση επί χάρτου ή κάτι περισσότερο;

Γράφει ο Ευθύλογος

Μόνον ο καθωσπρεπισμός υποχρέωσε τον κ. Παπακωνσταντίνου να αποφύγει την οδυνηρή λέξη χρεοκοπία, αφού κατά δήλωσή του, «ο Υπουργός Οικονομικών απαγορεύεται να χρησιμοποιεί τέτοιες λέξεις».
Έτσι λοιπόν σεβόμενος το πολιτικοοικονομικό “comme il faut” και καταφεύγοντας στις αναμφισβήτητες ρητορικές του ικανότητες, χαρακτήρισε την εκτέλεση του προϋπολογισμού ως άσκηση τετραγωνισμού του κύκλου.
Απόλυτα επιτυχής η παρομοίωση και ταυτοχρόνως συνάδουσα με την προσωπικότητα αλλά και τον ρόλο του ως Υπουργού.
Πρώτον γιατί ως Υπουργός έχει την υποχρέωση να μην λέει κακές λέξεις, οφείλει όμως και να μην ψεύδεται.
Δεύτερον γιατί με την εκφραστική του κομψότητα ο Υπουργός, μας παραπέμπει σε κάποια κομψά γυναικεία ενδύματα που αποκαλύπτουν πολύ περισσότερα από όσα καλύπτουν.
Όπως γνωρίζουμε, το πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου, είναι ένα από τα άλυτα γεωμετρικά προβλήματα της αρχαιότητας. Μάλιστα κατά τα τέλη του 19ου αιώνα αποδείχτηκε ότι η μη επίλυση του δεν οφείλονταν σε έλλειψη ικανότητας όσων ασχολήθηκαν. Το εν λόγω πρόβλημα όπως και άλλα, είναι αντικειμενικά αδύνατον να λυθεί. [1]
Έτσι η φράση τετραγωνίζουμε τον κύκλο έχει την έννοια ότι επιδιώκουμε το ανέφικτο.
Ο κ. Παπακωνσταντίνου λοιπόν, με το ....αραχνοΰφαντο γλωσσικό φύλλον συκής, στην πραγματικότητα μας αποκάλυψε ότι και αυτός ο προϋπολογισμός θα μείνει ανεκτέλεστος.
Και βέβαια για έναν προϋπολογισμό που δεν θα εκτελεστεί, μικρή σημασία έχει και το πώς θα καταρτιστεί. (Δείχνει βέβαια την πρόθεση των κυβερνώντων)
Και ακόμη μικρότερη σημασία έχει η εθιμική κριτική που θα δεχθεί κατά την καθιερωμένη συζήτηση και η οποία συνήθως γίνεται για το θεαθήναι από ανθρώπους που μάλλον αγνοούν τι περιλαμβάνει.
Εξ ου και η «κατά συνείδηση» τελική κατάφαση με εκείνο το «ΝΑΙ σε όλα» ή η αντίστοιχη άρνηση με το «ΟΧΙ σε όλα».
Βέβαια οι ευθύνες για τον προϋπολογισμό και γενικότερα για την κατάντια της Οικονομίας δεν βαρύνουν την σημερινή Κυβέρνηση.
Δεκαετίες ολόκληρες οι «αρμόδιοι» αγωνίστηκαν για να φέρουν την Οικονομία σ’ αυτό το χάλι.
Μπορεί κατά διαστήματα να ακούγαμε διαπιστώσεις του τύπου «Καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε» και διλήμματα της μορφής «ή εμείς θα εξαφανίσουμε το δημόσιο χρέος ή το δημόσιο χρέος θα εξαφανίσει εμάς», μέχρι και το απίθανο «να μετατρέψουμε την κρίση σε ευκαιρία»[2] ακούσαμε αλλά επί της ουσίας δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ σοβαρά και αποτελεσματικά αυτό το τεράστιο πρόβλημα, ούτε από τους εκάστοτε αρμόδιους αλλά ούτε και από εμάς τους απλούς πολίτες υπό οποιαδήποτε έννοια. (Εννοώ με οποιονδήποτε ρόλο που σχετίζεται με την Οικονομία. Είτε ως φορολογούμενοι, είτε ως καταναλωτές, είτε ως μισθωτοί, είτε ως εργοδότες κλπ.)
Μάλιστα σε κάποιους είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι ο υπόλοιπος κόσμος είναι υποχρεωμένος να μας τρέφει δωρεάν γιατί «εμείς τους δώσαμε τα φώτα».
Όσο γελοίο κι αν ακούγεται αυτό, υπήρξε πεποίθηση αρκετών, αντίστοιχη της πεποίθησης που καλλιέργησε την νοοτροπία ότι «στην Ελλάδα οι κουτοί και τα ρολόγια δουλεύουν» αλλά και την άποψη περί «κουτόφραγκων».
Πάνε πολλά χρόνια που δεν έχουμε δώσει ως λαός δείγματα ιδιαίτερης ευφυΐας για να δικαιούμαστε να έχουμε και τέτοιες απόψεις.
Το αντίθετο μάλιστα. Θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε ότι ευθυνόμαστε ΟΛΟΙ για το σημερινό οικονομικό αίσχος, [3] με πρωτοπόρο της ευθύνης βέβαια, την κατά καιρούς πολιτική εξουσία και την αστική τάξη που ουδέποτε υπήρξε αντάξια του ρόλου της στην Ελλάδα. Γιατί ουδέποτε υπήρξε κατά συνείδηση ελληνική αστική τάξη.
Έχουμε συνηθίσει να ακούμε για υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας, για δημόσιο χρέος για 300 δις €, για έλλειμμα 13 % του ΑΕΠ, για φοροδιαφυγή, για μείωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, για αυξημένα spreads και τα αντιμετωπίζουμε με βλακώδη αδιαφορία.
Εξακολουθούμε να φοροδιαφεύγουμε (στο μέτρο του δυνατού ο καθένας) ή να διευκολύνουμε άλλους σε φοροδιαφυγή, να πάμε διακοπές στο εξωτερικό με διακοποδάνεια, (άκου λέξη!) να αγοράζουμε μετά μανίας ξένα προϊόντα, να αποφεύγουμε να καταβάλλουμε τις εισφορές είτε ως εργοδότες είτε ως εργαζόμενοι, (σκεφθείτε μόνο τι γίνεται στο χώρο της οικοδομής με υδραυλικούς, ηλεκτρολόγους κλπ.) να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας χωρίς ποτέ να αναρωτηθούμε αν ανταποκρινόμαστε στοιχειωδώς στις υποχρεώσεις μας (βλ. χώρος του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα) και γενικά να απαιτούμε καθένας για τον εαυτό του και με οποιονδήποτε τρόπο [4] μεγαλύτερο κομμάτι της ολοένα και περισσότερο συρρικνούμενης πίττας αδιαφορώντας αν άλλοι συνάνθρωποι μας πεινάνε κυριολεκτικά
Διαβάστε το πλήρες post εδώ:http://kafeneio-gr.blogspot.com/2009/11/blog-post_9951.html